Ata ishin shokët e tij, e ne vëllezërit; ata e përshëndetnin duke e përqafuar, e ne duke u përmalluar; ata i shihnin mrekullitë, e ne paralajmërimet. E po, sal-lallahu alejhi ve selem, e pamë, po sa herë e pamë, “do ta shesin fenë për hiçgjë të kësaj dynjaje”, e pamë, po sa herë e pamë, që “askush s’e shtrëngon fetarinë, veçse ajo e mund atë” dhe se “ekstremistët shkatërrohen”, e pamë, po sa herë e pamë që “i pavleri jep opinion për masat”, e pamë, po sa herë e pamë poshtërsinë e prejardhur nga “zemra të mbushura me dashuri për dynjanë dhe me urrejte të vdekjes”. I pamë, por bindja e shtuar a na udhëzoi?! I pamë, por a na trembi profecia e dalë tek shoku, fqinji e vëllai ynë?! Ajo që del pranë nesh, vallë, pse s’mund të jetë një paralajmërim tjetër, veçse i fundit, për ne?! - 21.10.2025