Dijetarët e “papërsëritshëm” të brezave të hershëm, janë kurorëzim i një përpjekjeje me ambicie qiellore: njohja dhe adhurimi i denjë i Allahut, çmimi i përjetshëm i të qenët trashëgimtar profetësh, rreshtimi në safat e shërbëtorëve të fesë, përfshirja në lutjet e engjëjve e të llojlloj gjallesave, përgatitja e shpirtit për ta shitur atë në tregun e ahiretit dhe investimi për të gjetur sa më shumë shpërblime që kanë rrjedhur edhe pas vdekjes. Dhe kjo ambicie është shpjegim i tatëpjetës sonë. Kur dija të synohet me ambicie toke: vëmendje, autoritet, famë, ballinë, hapësirë, punësim, kontratë, e llojlloj lidhjesh me njerëzit, intereset dhe me dynjanë, ajo përbën një urë të përbaltur, që shumë shpejtë do të braktiset. Ilmi është frymëmarrja e ambiciozëve, barkushja e kuptimësisë së jetës së mendjendriturve dhe ninëza e syve të largpamësve. Përsëritshmëria e epiteteve të arrira tek selefi ynë është po sikur përsëritja e historisë: ata shtegtuan me ambicie qielli, e po, pse t’ia vlejë një ambicie tjetër?! Zgjohu për ilmin, se mizani nuk mat vetëm veprat, po dhe vetë protagonistët: e po, kush je ti në Ditën e Gjykimit?! Ti je, si gjithë krijesat, një rob prej robërve, por “Thuaj: A barazohen ata që dinë me ata që s’dinë?”?!