Vetëngushëllimi është paqe kur kemi të bëjmë me diçka që ka shkuar, por asesi kur shikojmë tek e sotmja me perspektivën e së nesërmes. Ky as pajtim s’është, por një gjum i keq, më i thellë sesa një gjysmëvdekje: vetëngushëllimi për të heshtur e injoruar çdo thirrje që: jemi vonuar, jemi ngatërruar, jemi zmbrapsur e jemi dobësuar. Sot nuk je më i devotshëm se vitin e kaluar?! Nuk ka ngushëllim, thjesht diçka nuk ka funksionuar. Sot nuk je më i bindur se vitet e para të udhëzimit?! Nuk ka ngushëllim, thjesht diçka është shpërfillur. Sot nuk je më i palëkundur se para një dekade?! Nuk ka ngushëllim, thjesht diçka e ka rrënuar investimin tënd. Sot nuk ke më shumë ibadet e më shumë vëmendje për ahiretin sesa dikur?! Nuk ka ngushëllim, thjesht ke shkuar mbrapsht. E po, e di që nuk të pëlqen kjo qartësi. As mua! Me shumë qartësi ta them, as mua s’më pëlqen kjo qartësi, por kështu e kam përgjithësisht me ilaçet, nuk më pëlqejnë, por i dua. - Diku udhës, 23.11.2025