Kam dyshim sa qëndron si emërtim “kompromisi në fetari”. Në fakt, në një marrëveshje që ka kompromis, të dy palët i bëjnë lëshime njëra-tjetrës, ndërkaq kur diçka e tillë ka të bëjë me fetarinë, marrëveshja është e njëanshme: ti lëshon pe, ti humb, ti zmbrapsesh, ti dobësohesh, ti nuk fiton gjë dhe ti je fajtori që akoma s’ke reflektuar mjaftueshëm. Ndoshta i ikim termeve kapitulim, nënshtrim e dorëzim, por tek e fundit nuk janë termet që e përcaktojnë realitetin përfundimtar. Ndoshta me një vështrim retrospektiv të lehtë mund të kërkojmë, nëse ekziston një rast që i jep kuptim dyanëshmërisë së kompromiseve tona: a e kishim një rast të vetëm që dolëm fitimtarë dhe, të paktën aty u barazuam si palë, përballë një presioni që na kërkoi kompromis në fetari?! Përgjigjen do të duhej ta jepnim duke e menduar mirë ç’do të thotë fitimtar! Se në një fetari të mirëfilltë fitimi matet me lidhjen me Allahun dhe fitimin e amshimit, e jo me sforcimin e lidhjeve të Tokës dhe fitimet e shueshme të saj. Pra, më shqip: kur ke bërë kompromis në fetari, e megjithatë kjo s’ka lëkundur lidhjet e tua me Allahun dhe s’ka zbehur projektin tënd të ahiretit?! E, ndoshta një pyetje e mundshme na e trazon skepticizmin e fjetur: “Pse, a veç me Allah, e me ahiret duhet të masim?!”. E po, natën e mirë, kompromisi e paska bërë të vetën. - 06.05.2025