«Shumica e mësimdhënësve nuk janë të lidhur me nxënësit e tyre, përpos lidhjes së përgjithshme në orët e mësimit e të ligjërimit, dhe për pasojë, ata i kryejnë programet dhe nxënësit dalin me dije e aftësi, por pa atë shpirtin që e “fryen” mentori. Ndaj, kush synon të nxjerrë burra nga rradhët e nxënësve të tij, le ta ketë me shumë kast, që secili, një nga një, ta ndjejë trajtimin e tij të veçantë kundrejt tij, e jo vetëm atë të përgjjthshëm, gjegjësisht ta gjejë tek ai prindërimin shpirtëror, që madje atij edhe t’i mbushet mendja, që kujdesi i tij për të është më i madh se ai i prindit të tij.» - Imam Ibn Badisi[1]
Allahu e mëshiroftë imamin, e mendjet tona i ndriçoftë! Ne kemi tjetër hall! Pompoziteti, fryerja dhe rezultati i zmadhuar nën entuziazmin e një mendje që nuk ka vizion të qartë për të ardhmen me themele të forta, i ka nxjerrë diku në qoshe projektet e edukimit, e gatimin e të rinjve e ka shpërfytyruar si një angazhim për atë që s’ka çka bën.
Allahu e mëshiroftë imamin, e zemrat tona i pastroftë! Ne kemi tjetër hall! Ekspozimi, dashuria për ballinë, uria për famë, gulçimi për kapital shoqëror dhe ndjekja jerëm e numrave që as minimalisht nuk përkthehen në mision të realizuar, na kanë turbulluar mendjet, që shohin vetëm vlera masovike dhe numra joshës, por jo edhe një grusht nxënësish, e një klasë që s’e kap thjerrëza e shpërfaqjes, por që në atë “grusht” mund të jetë grushti i reformave të së ardhmes.
Allahu e mëshiroftë imamin, e dituritë e tona i bëftë argument për ne! Ne kemi tjetër hall! Çmimi i lirë, mundi modest, rehatia e pagërvishur dhe kështjellat me fjalë, na e kanë pluhurosur kujtesën për ato shembulltyra që na e trashëguan fenë, që i mësonin dhe i edukonin brezat, madje edhe kur diçka e tillë përbënte kulmin e rrezikut për ta, por që asnjëherë s’e kishin parë edukimin ndryshe, veçse si angazhimi me më së shumti përparësi dhe investimi më shembullor për një popull.
Një saf me nxënës është një “qytezë” me fat, e një epokë brezash me mentorë vizionarë dhe nxënës të përkushtuar, është një qytetërim!
Porta e qytetërimit është mendja, por jo cilado, por vetëm ajo që ujit mendje.
Mirsim Maliçi
Diku në udhë, 29.03.2025
[1] “Esh-Shihāb”, nr. 2, nëntor 1935, f. 450.