Kërkuesit të ilmit, davetçiut e alimit, i duhen temat e ihlasit, syfaqësisë dhe asgjësimit të veprave, më shumë sesa të tjerëve.
Selefi e kishin nënvizuar këtë paralajmërim; mirëpo, vallë, a e dini kur?! Atëbotë kur këto kategori ishin edukuar me tezkije të shpirtit, dhe atëbotë kur t'i takosh këtyre kategorive do të thoshte: varfëri, sakrificë, presion, e frikë. E ç'mund të thuash për sot, kur tezkija po lufton për një copëz vend në periferi të temave të këtij komuniteti, dhe kur t'i takosh këtyre kategorive dmth të jesh i ekspozuar apo i joshur, me shumë gjasë, për autoritet, pozitë, famë, pasje e mirëqenie?!
Siç është thënë nga të mençurit, nëse nijeti të del në shina të tjera, jo vetëm që të vështirësohet e të shtyhet mundësia e ripërcaktimit, po sikur te treni kur ndrron itinerarin, destinacioni i ri ta ndrron aq shumë planin, sa dhe e harron ku ishte fillimi, ku ishte nijeti.
Nëse nuk na mjafton këshilla e selefit: "Mos i shto argumentet e Allahut kundër teje", a mos duhet t'i flasim vetvetës më ashpër?! Ilmi pa ihlas, daveti pa ihlas, a është mosfitim apo investim për Xhehenem?! Ilmi e daveti me sy kah njerëzit, e jo kah Allahu, a është dynja e fituar, por pa një fitim në ahiret, apo vetë humbje në të dy botët?! Ilmi e daveti pa vetëllogaritje të zemrës, a mos është pararendëse e një llogarie të rëndë në Ditën e Gjykimit?!
Le të gjejmë kamxhikët dhe të edukojmë shpirtrat tanë, se fundja, Xhehenemi nuk dhezet me faxhira e fasika, por me njerëzit e sakrificës, sadakasë e ilmit, që ishin "edukuar" në vepër, por jo në nijet.
Mirsim Maliçi
Shkup, 09.08.2025