(Pa)Përgjegjësia prindërore nuk duhet të ngushëllohet aq me ngjarjen e zymtë të djalit të Nuhut (alejhi’s-selam!), sa duhet të motivohet me ngjarjet e panumërta të ndritshme të fëmijëve të profetëve, të dijetarëve e të njerëzve të devotshëm. Si bëhet që gjithandej të shihet si esencë, e jo si përjashtim që “dardha pikë ndër dardhë”, saktësisht tek familjet me ndonjë vlerë të theksuar, qoftë pasuri, shkollim, pushtet, qytetari, pritet një vazhdimësi, edhe nëse jo krejt si pararendësit, por kur kemi të bëjmë me kontekstin tonë fetar, sikur këtë s’kemi dëshirë ta quajmë të mirëqenë, që, nga prindër të udhëzuar pritet, me mirësinë e Allahut, të dalin familje e pasardhës të udhëzuar. Fshehja e së vërtetës është e llojllojtë, porse përherë e qortuar: përjashtimi nuk është esencë, po as esenca nuk është pa shpjegim. S’kemi punuar mjaftueshëm?! E po, më mirë të angazhohemi me kërkimfalje, sesa të ngushëllohemi me ngjarjen e birit të Nuhut (alejhi’s-selam!). - Shkup, 11.11.2025